Bijzonder hoe ik door de fasen van het leven beweeg. Was ik in 2019 tot en met 2022 nog druk bezig met het vinden van de liefde, ben ik nu volledig okay met alleen zijn. Niet dat ik geen nieuwe liefde in mijn leven zou willen, maar het is geen must meer. Ik heb genoeg liefde te geven en wil ook graag liefde ontvangen. Toch heb ik een soort van (be)rust(ing) bereikt. Het vinden van een liefdespartner staat niet meer op de voorgrond. Als het komt, dan komt het. Ik heb het niet meer "nodig". Ik las een mooie inspirerende tekst ergens. Stop met achter iemand aanrennen, de juiste loopt niet weg. Deze zin kwam diep bij mij binnen.
Ik ben mij ook steeds meer bewust van de voordelen van alleen zijn. Het maakt dat ik beter voor mezelf ga zorgen. Dat ik liever voor mezelf ben. Dat ik het steeds leuker met mezelf heb. Ik ben dan ook van mening dat ik hierdoor een veel leukere partner zal zijn wanneer ik die getransformeerde kikker ga ontmoeten. Ik ben blij met mezelf. Dat maakt dat ik steeds minder verwachtingen van de ander hebt. Ik kan het mezelf geven. Dus zal de ander zich vrij naast mij kunnen bewegen. Niemand komt mij redden, sterker nog niemand hoeft mij te redden. Ik ben prima in staat m voor mezelf te zorgen. Nu het vinden van een partner geen prioriteit meer is, ben ik een een veel rustiger vaarwater gekomen. Ik ben mijn prioriteit. Ik houd steeds meer van mezelf, mijn zelfliefde is nig steeds groeiende. Daar ben ik al jaren mee bezig. Het pad van bewustwording en persoonlijke ontwikkeling is een way of life geworden. In de eerste plaats voor mezelf en in de tweede plaats is het het werk waar mijn hart ligt, waar ik gelukkig van word en waar ik goed in ben. Na de rust en acceptatie te hebben gevonden in het alleen zijn, diende zich in alle hevigheid een andere emotie aan. Moeite met het verval van schoonheid dat gepaard gaat met ouder worden. De wet van de zwaartekracht en het terugtrekkende tandvlees maakte mij niet bepaald blij. Weer een nieuwe stok gevonden om een hond mee te slaan, lees mezelf af te keuren. Ik ben mij daar zeer bewust van en laat elke gedachten er zijn. Ik geloof niet meer klakkeloos elke gedachte, dat is al zoveel winst. Mijn emoties doorvoel ik en ik breng veel tijd alleen door. In mijn spiegelbeeld (h)erken ik mijn grootste vriendin en vrienden hebben weleens onenigheid. Ik blijf kijken totdat ik voorbij alle oordelen ben. Ik kijk diep in mijn eigen prachtige groene ogen. Ik kijk naar mijn ouder wordende lijf. Het lijf dat mij in staat stelt hier op aarde te zijn. Het lijf dat zo ontzettend veel heeft meegemaakt. Het is mishandeld en misbruikt. Het heeft vele operaties ondergaan. Het kent chronische pijn door reumatische klachten. Het heeft gelachen, gehuild, gedanst, gerouwd, pijn gehad en genoten. Of ik mezelf nu goedkeur of afkeur, mijn lijf wordt er niet anders van. Ik heb mijn lijf zelf wellicht nog het meeste mishandeld door verslaving, afkeuring, eetstoornissen, dissociatie en zelfs verwaarlozing in depressies. Het heeft mij niet veel goeds gebracht en ook weer wel. Het heeft mij de vrouw gemaakt die ik vandaag ben. Ik ga steeds meer van die vrouw houden. Wat een doorzetter, wat een warrior, wat een liefdevol mens, een wijze vrouw, een sister, een healer, een coach, een therapeut, een trainer, een schrijver, een inspirator, een cheerleader, een bonusmoeder, een tante, een creatieve ziel, een heks, een hoge priesteres, een dochter, een sister, een manager en nog zoveel meer. En in dit leven een mens, een mens met onzekerheden, een mens met angsten, een mens dat anderen kwetst, een mens dat fouten maakt. Maar ik ben meer dan mijn vleespakkie. Er was altijd wel een reden om mijzelf af te keuren. Te dik, rimpels, te dun, te aanwezig etc. Ik wil dat niet meer. Als ik doe wat ik deed, verandert er geen reet. Dus klaar met die afkeuring. Beter voor mezelf zorgen is het plan. Niet vanuit afkeuring of moeten, maar vanuit liefde en respect voor mezelf. Zo, dat is ambitieus, roept een deel van mij. Oh, dat gaat je toch niet lukken, schreeuwt een ander deel. Ik hoor ze allemaal en het is okay. Degene die observeert, dat ben ik. Ik ben niet mijn gedachten, niet mijn emoties, niet mijn trauma’s en niet mijn diagnoses. Ik ben ook niet mijn lijf. Noch ben ik mijn verleden. Ik ben wie ik kies te zijn.
Voor het eerst in mijn leven heb ik eens geen tijdspad uitgestippeld. Het mag deze keer met vallen en opstaan. In vertrouwen en overgave wil ik deze fase van mijn leven doorbrengen. Ik wil naar mezelf kijken met dezelfde ogen, dezelfde compassie en empathie waarmee ik naar anderen kijk. Al meer dan decennia kan ik vrede hebben met mensen loslaten. Ik kan dat in liefde. Ik laat in liefde los. Ik vergeef de ander, ik vergeef mezelf en laat los. Hiermee keur ik het gedrag van de ander niet goed, maar ik vergeef voor mezelf zodat ik verder kan. Verder zonder wrok. Ik koester de mooie herinneringen en blijf zien wat er was. Ik ga zelfs een stap verder en ben dankbaar voor de les. Mensen komen en gaan in mijn leven en dat vind ik steeds meer okay. Ik ervaar tegenwoordig mijn grenzen en geef ze ook steeds vaker aan. Ik heb veel mensen in mijn leven gehad die alleen maar kwamen halen. Ik neem niemand iets kwalijk want ik denk dat het vaak onbewust ging en ik maakte het mogelijk. Ik wil en kan dit niet meer. Geven en ontvangen komen steeds meer in balans in mijn leven en daar ben ik dankbaar voor. Ik heb een enorme behoefte aan een kleinere kring om mij heen. Meer tijd voor mij. Meer quality time met een kleine(re) groep mensen. Wederkerigheid in vriendschappen. Ik heb zelfs de behoefte om minder spullen te hebben. De komende maanden zullen dan ook in het teken staan van uitzoeken, opruimen, verkopen en weggooien. Ik heb ook de behoefte om vaker aan mezelf te vragen of zaken nog kloppen voor mij. Of ik nog op het juiste spoor/plek zit. Wat is goed voor mij? Waar word ik blij van? Waar krijg ik energie van? Waardoor ben ik vaak verdrietig? Wat maakt dat ik teleurgesteld ben? Dat antwoord weet ik. Dat komt door verwachtingen. Toch mag ik best verwachtingen hebben, vind ik. Ik mag verwachten dat mensen zorgvuldig en respectvol met mij omgaan, dat doe ik ook met de ander. Ik mag verwachten dat vriendschappen wederkerig zijn. Maar ik mag ook omgaan met teleurstellingen en tegenslagen. Daar leer ik van, dáár zit mijn groei. Wat mij helpt is te beseffen dat alles wat ik voel van mij is. Dat ik daar verantwoordelijkheid voor mag nemen. Ik besef ook dat mijn buitenwereld een afspiegeling is van mijn binnenwereld. Des te meer ik van mezelf houd, des te meer ik mensen en situaties aantrek die wederkerig en goed voor mij zijn. Ik stel mijzelf bij verdriet en teleurstellingen steeds vaker de vraag of de intentie van de ander "slecht" is. Meestal is dit niet zo en dat maakt het zachter voor mij zonder dat ik aan mijn pijn en verdriet voorbij ga. Mensen kwetsen elkaar nu eenmaal, dat is inherent aan leven en menszijn. Dat geldt natuurlijk ook voor mij. Ik kan echter met volle overtuiging zeggen dat dit zelden bij intentie gebeurt. Mijn mooiste inzicht naast zelfliefde is dat ik niet aan een ander kan werken. Ik kan alleen naar mezelf kijken. It is never about the other. It is always about you. Kijk naar een ander en leer jezelf kennen. Terugkomend op mijn uiterlijk ga ik ook door diverse fasen. Ik verf mijn haar al meer dan veertig jaar. Ik heb altijd geroepen dat ik geverfd de kist in zou gaan. Mijn originele haarkleur is inmiddels bijna wit. Ik heb besloten mijn haar uit te laten groeien en dus kleur te bekennen. Om de overgang te verkleinen is mijn haar op advies van de kapper lichtblond geverfd. Dat maakt de uitgroei minder extreem. Over drie maanden nogmaals verven en dan is mijn haar klaar om volledig uit te groeien. Ik vind het afwisselend mooi en dan weer vreselijk. Ik merk ook dat ik anders naar mezelf kijk, wanneer ik niet in de spiegel kijk. Huh? Hoor ik je denken. Nou, ik bedoel wanneer ik mijzelf vanuit mijn ziel aankijk zie en zag ik altijd een mooi mens. Maar oh soms die spiegels of foto's. Wat kunnen die een schrik, afkeuring en zelfs walging teweegbrengen. Hoe verdrietig is dat. Ik merk dat ik mezelf ook steeds vergelijk met andere mensen van mijn leeftijd. Zie ik er ook zo "oud" uit? Denk ik regelmatig. Mijn uiterlijk klopt steeds minder met mijn innerlijk. Innerlijk word ik niet zo snel ouder als mijn uiterlijk. Ik kijk regelmatig in en spiegel en denk dan: when did that happen? Om vervolgens in deze gedachten en het bijbehorende gevoel te ademen. Ik blijf kijken en kies er voor om mezelf goed te keuren. Pffff, wat is dat een fijn gevoel. Ik "dwing" mezelf elke ochtend én avond in de spiegel te kijken en tegen mezelf te zeggen dat ik mooi ben. Het werkt! Ik kijk met andere en steeds zachtere ogen naar mezelf. Hoe bijzonder en hoe fijn is dat! Er komt steeds meer acceptatie en (be)rust(ing). Schoonheid is nu eenmaal vergankelijk. De observant, mijn ziel is echter mijn ware ik, mijn ware schat. Ik kan mijn lijf steeds meer zien als mijn tempel. Dit maakt dat ik beter voor mijn lichaam zorg. Lang leve het ouder en wijzer worden. Ik ben mij daar bewust van en ook heel dankbaar voor. Het is tenslotte niet iedereen gegeven.